Αρχικά να πω, ότι, διαβάζοντάς το, νοστάλγησα λίγo (ΠΟΛΥ!!!) Ρώμη.
Αν και η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ’70, η ομορφιά αυτής της πόλης διατηρείται μέχρι σήμερα.
(Αχ, πρέπει να ξαναπάμε!)

Για να σας βάλω λίγο στο κλίμα και στην ιστορία του βιβλίου:

Ο Λέο Γκατζάρα, ένας νεαρός μποέμ από το Μιλάνο, ζει εδώ και μερικά χρόνια στην αιώνια πόλη, στη Ρώμη της dolce vita. Περνάει τον χρόνο του ανάμεσα σε πρόσκαιρες εργασίες, ταπεινά δωμάτια ξενοδοχείων, δείπνα σε πλούσιους και μορφωμένους φίλους του, στοίβες βιβλίων και ποτάμια αλκοόλ.
Τη βραδιά των τριακοστών γενεθλίων του θα γνωρίσει την Αριάννα, μια πληθωρική κοπέλα, σαγηνευτική κι αυαίσθητη μαζί. Ανήμπορη να εκφράσει τα πραγματικά της συναισθήματα, η Αριάννα εισβάλλει στη ζωή του Λέο με την εφήμερη παρουσία της, αναστατώνοντας τη μελαγχολική καθημερινότητα ενός ανθρώπου που μόνο εκείνη μπορεί να σώσει από υπαρξιακό του τέλμα, από την απέραντη μοναξιά στην οποία έχει βυθιστεί μέσα στην πολύβουη πόλη.

Ένα μυθιστόρημα ύμνος στη Ρώμη. Ένα ξεχασμένο διαμάντι της ιταλικής λογοτεχνίας. Ένα cult μυθιστόρημα που πρωτο ανακάλυψε η Natalia Ginzburg, και σήμερα, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά μεταφράζεται σε περισσότερες από 20 χώρες.

“Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη”του Gianfranco Calligarich έχει μεταφραστεί από την αγαπημένη μου, Δήμητρα Δότση και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος με ένα εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από το Χρήστο Κούρτογλου.

Αν και έχουν περάσει 2 δεκαετίες (γκουχ!) από τόooooτε που ήμουν 30, μπόρεσα να κατανοήσω και να αισθανθώ την κατάσταση του ήρωα.
(Χμ…Βέβαια, αυτό μπορεί να οφείλεται στην ωριμότητα της τρέχουσας ηλικίας μου, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.)

Ο τίτλος προμηνύει, ότι διαβάζουμε την αρχή του τέλους μίας εποχής ( #διπλής ) στην αιώνια πόλη, τη Ρώμη, που είναι η μεγάλη πρωταγωνίστρια.

Θα τολμούσα να πω, ότι ο Λέο μέχρι να γνωρίσει την Αριάννα απλά υπάρχει.
Η συνάντησή τους τον ξυπνάει σε μία ζωή που γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά συνάμα και βασανιστική.
Είναι το σημείο, που γίνεται έντονη η μεγάλη ανάγκη που έχει, που δεν είναι κάτι περισσότερο από την αγάπη.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που μελαγχολικές αναζητήσεις 50 ετών, αγγίζουν στην κοινωνία του σήμερα.

Χωρίς να κάνω spoiler, θα σας πω ότι λάτρεψα το τέλος και ιδιαίτερα το κείμενό του.

Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του εδώ

Και να θυμίσω, ότι…Πρέπει να ξαναπάμε στη Ρώμη!

#booklover

Gianfranco Calligarich αρώματα βιβλίο Δήμητρα Δότση Εκδόσεις Ίκαρος μυθιστόρημα Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη