Εποχές που τα τηλεοπτικά κανάλια ήταν 2.

Που δεν υπήρχε 24ωρο πρόγραμμα και τα μεσάνυχτα έπαιζε ο εθνικός ύμνος σημαίνοντας το τέλος του προγράμματος.

Που το πρωί είχε κυρίως εκπαιδευτική τηλεόραση.

Που το πρόγραμμα το ανακοίνωναν παρουσιάστριες, όπως η Κέλλυ  Σακάκου (μετά ήρθε η Δάφνη Μπόκοτα).

Εποχές που για fine tuning του καναλιού, γυρίζαμε το κουμπί που αντιστοιχούσε στο κάθε κανάλι.

Που δεν υπήρχε τηλεκοντρόλ κι έπρεπε ο μικρότερος να σηκώνεται για να αλλάζει την επιλογή, να ανοίγει-κλείνει την τηλεόραση, να ανεβάζει-χαμηλώνει την ένταση. Απφφφ!!!

Που όταν υπήρχε πρόβλημα έπεφταν “χιόνια”.

Εποχές που όταν μία τηλεοπτική σειρά ή εκπομπή ήταν αγαπημένη μας, αυτό σήμαινε ότι το απόγευμα ήταν κλεισμένο και δεν κάναμε τίποτε άλλο, γιατί δεν μπορούσαμε να το “γράψουμε” (ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΥΤΕ VIDEO).

 

 

“Οι Άγγελοι του Τσάρλυ είναι 3. Η Κέλλυ, η Σαμπρίνα και η Κρις.”

Αυτό δεν ήταν αγαπημένη σειρά. Ήταν έρωτας. Τρέλα.

Εκτός του ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε επεισόδιο, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε περιοδικό, μπλούζα, κούπα, τσαντάκι κι οτιδήποτε κυκλοφορούσε με τους τρεις Άγγελους.

Σχεδόν σε κάθε επεισόδιο περιμέναμε ότι θα αποκαλυφθεί ο Τσάρλυ, αλλά τελικά πάλι μέναμε με τον Μπόζλι.

(Στα παιχνίδια που παίζαμε, εγώ ήθελα να είμαι η Κέλλυ, αλλά ήμουν ξανθιά μικρή, οπότε πάντα μου έδιναν το ρόλο της Κρις, ντάμιτ!)

 

“H Βιονική Γυναίκα“

Παρά το γεγονός ότι την παρακαλουθούσα φανατικά κάπου γύρω στα 6-7 μου, ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτα από τη συγκεκριμένη σειρά, παρά μόνο το ότι η Lindsay Wagner είχε σούπερ δυνάμεις και ότι μου άρεσε για όλα τα υπερφυσικά πράγματα που έκανε.

Υποθέτω, ότι ήταν κάτι αντίστοιχο με όλα αυτά τα animated υπερφυσικά Χελωνονιντζάκια κλπ που παρακολουθούν τα πιτσιρίκια σήμερα.

“Οι Ντιούκς (Συγγνώμη. Έτσι ήταν η απόδοση στα ελληνικά :p)”

Έρωτα, ερωτά μου. Έρωτα, έρωτά μου. Αχχχ, John (Schneider) ! (Αυτό το Αχ, John! με κυνηγάει τελικά).

Φυσικά και κάθε Τετάρτη απόγευμα περιμέναμε να δούμε τις περιπέτειες των Bo, Luke και της Daisy, φυσικά με όλα τα σχετικά “αεροπλανικά” που έκαναν με τον General Lee, που ποτέ δεν άνοιγαν τις πόρτες και έμπαιναν από το παράθυρο, με το Σερίφη Rosco P. Coltrane, να υπακούει σε εντολές του Boss Hogg.

Ο Uncle Jesse στο ρόλο της φωνής της λογικής που τις περισσότερες φορές δεν άκουγαν τα ξαδέρφια. Αχχχχ, John! Aυτός τουλάχιστον ακόμη και τώρα είναι γοητευτικός (όχι σαν τον άλλον που έχει κατσιάσει).

“The Loooooove Booooat”  (Ή αλλιώς “Το πλοίο της αγάπης”)

Το κρουαζιερόπλοιο “Pacific Princess” έκανε ταξίδια κι εμείς παρακολουθούσαμε ιστορίες των guest. Οι περισσότερες όταν ξεκινούσαν το ταξίδι είχαν κάποιο πρόβλημα και το σούπερ ντούπερ πλήρωμα σε όλη τη διάρκεια έπαιζε καταλυτικό ρόλο  με happy end όταν τους αποχαιρετούσαν.

Σε 250 επεισόδια πέρασε κόσμος και λαός σε ρόλο guest, αλλά ήμουν μικρή για να θυμάμαι.
Βασικά….δεν θυμάμαι γιατί το έβλεπα. Oh, well….

Πάμε όλοι μαζί “The Looooove Boooat”.

 

 

“Remember my name. Faaaaame!“

 

To Fame ή απόδοση στα ελληνικά της επόχής “Στον πυρετό της δόξας”.

Κάθε Κυριακή, κάθε Κυριακή, ΚΑΑΑΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 18:45 όλη πιτσιρικαρία κλεινόταν στο σπίτι για να μην χάσει το καινούριο επεισόδιο.

Leroy Johnson, Danny Amatullo, Lydia Grand, ο κύριος Shorofsky, η Coco, o Bruno, η Doris και άλλοι ήταν η παρέα μας.

Ήταν ένα διαφορετικό πρότυπο για τα εφηβικά μας μάτια.|

Είναι η ηλικία που ψάχνεις την επιβεβαίωση πολύ έντονα και θέλεις να αρέσεις, να είσαι το επίκεντρο και φαντάζεσαι ότι κι εσύ πρωταγωνιστείς στη σειρά, όπου οι φοιτητές τραγουδούν και χορεύουν στους δρόμους, βασικά …χορεύουν και τραγουδούν όπου τους αρέσει κι εσένα σου αρέσει γιατί είναι η εποχή που η μουσική, τα τραγούδια και ο χορός είναι η δική σου έκφραση. Με το ζόρι έβαλα τελεία.

Δεν λέω άλλα. Ίσως αυτή η σειρά θέλει δικό της αφιέρωμα, τώρα που το σκέφτομαι.

 

“Όλα για το Πτυχίο“ ή αλλιώς η σειρά που με έκανε να διαλέξω τη Νομική για σπουδές.

Γιατί πίστευα ότι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών θα έχω κι εγώ κάποιον κύριο Kingsfield κι εγώ θα είμαι ο θηλυκός James Heart.

 

Ήταν μία από τις πιο λατρεμένες μου σειρές.

Επίσης θυμάμαι ότι δεν έχανα επεισόδιο.

Κάθε επεισόδιο ήταν κι ένα μάθημα για τον πρωταγωνιστή φοιτητή, αλλά κάποιες φορές και για τον σκληρό, αλλά καταπληκτικό καθηγητή.

Είναι από τις σειρές που θέλω να ξαναδώ κάποια στιγμή στη ζωή μου.

Φυσικά θα ακολουθήσει και Vol 2. Μόνο αυτές βλέπαμε; Χα!

Fame John Schneider The dukes of Hazzard The Love boat Άγγελοι του Τσάρλυ Βιονική Γυναίκα Οι Ντιουκς Όλα για το πτυχίο Στον πυρετό της δόξας τηλεοπτικές σειρεές 70s 80s τηλεόραση Το πλοίο της αγάπης