Η πρώτη μου γνωριμία με την Clare Pooley ήταν μέσα από την ανάγνωση του πρώτου της βιβλίου, “Το Πράσινο Σημειωματάριο”.

Θυμάμαι, ότι το είχα διαβάσει μονομιάς και μάλιστα είχε μαλακώσει το μέσα μου. Ήταν σαν comfort food.
Μάλιστα σε μία συζήτηση, είχα πει ότι η αίσθηση που μου άφησε ήταν παρόμοια με αυτή της ταινίας “Love actually”, που στη συνέχεια διαπίστωσα ότι ήταν μια κοινή αίσθηση των αναγνωστών του.

Χωρίς λοιπόν, να έχει ταράξει την κοσμοθεωρία μου, “Το Πράσινο Σημειωματάριο” έγινε ένα από τα αγαπημένα μου, για αυτή την όμορφη comfort παρέα κόντρα σε όλα αυτά τα δυστοπικά, με τα οποία τρακάρουμε καθημερινά.

Η δεύτερη συνάντησή μου με τη συγγραφέα, έμελλε να είναι πραγματική.
Όταν έμαθα ότι θα επισκεφτεί την Ελλάδα, επιθύμησα βαθιά να την γνωρίσω.
Και με τη βοήθεια των νεραϊδοκοριτσιών των Εκδόσεων Μεταίχμιο, βρέθηκα σε μία συνάντηση, στην οποία με κέρδισε με το Hello!

Είναι τόσο άμεση, τόσο αυθεντική, τόσο γλυκειά, τόσο χειμαρρώδης και δημιουργεί εικόνες, μιλώντας ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα.
Με έκανε να την λατρέψω. Μπόρεσα να νιώσω την αίσθηση, που απέπνεε το πρώτο της βιβλίο και που έτσι το εκτίμησα ακόμη περισσότερο.
Εκείνη την ημέρα πήρα στα χέρια μου το δεύτερο βιβλίο της ,”Οι επιβάτες της Αποβάθρας 5″.

Λίγα λόγια για την ιστορία από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ποτέ δεν μιλάμε σε αγνώστους στο τρένο. Αυτός είναι ο κανόνας.
Τι θα γινόταν, όμως, αν τον παραβαίναμε;
Κάθε πρωί στις 8:05, η Αϊόνα Άιβερσον παίρνει το τρένο για να πάει στη δουλειά της. Κάθε μέρα, βλέπει τους ίδιους ανθρώπους και κάνει εικασίες γι’αυτούς-τους δίνει ακόμα και παρατσούκλια. Ποτέ όμως, δεν μιλάνε. Προφανώς.
Μέχρι που μια μέρα,ένα απρόοπτο περιστατικό θα προκαλέσει αλυσιδωτή αντίδραση και μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων με μόνοι κοινό το ότι παίρνουν το ίδιο τρένο μαθαίνουν, ότι οι εικασίες που κάνουμε για τους άλλους δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα.

Όπως μας είπε, εμπνεύστηκε την ιστορία την περίοδο του κορωνοϊού. Δεν της έλειπαν μόνο οι αγαπημένοι της φίλοι και συγγενείς, αλλά ακόμη και αυτοί οι  άγνωστοι ίδιοι συνεπιβάτες στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Αυτοί οι άνθρωποι που συναντούσε καθημερινά, χωρίς να μιλούν μεταξύ τους, στους οποίους έδινε ονόματα και έπλαθε φανταστικές ιστορίες για τη ζωή τους. Τότε άρχισε να σκέφτεται, τι θα γινόταν αν συνέβαινε κάτι που θα άλλαζε αυτή την κατάσταση!
Κάπως έτσι ξεκίνησε να πλάθει την ιστορία της Αϊόνα και των ανθρώπων, που την συντροφεύουν σε αυτό το ταξίδι.

Ούσα αντικειμενική με όσα υποκειμενικά κριτήρια μπορεί να έχει ο κάθε αναγνώστης, θα σας πω, ότι αυτό το νέο βιβλίο της με άγγιξε ακόμη περισσότερο.
Το διάβασα μέσα στο τρένο στις μετακινήσεις μου για τη δουλειά και είχα σκοπό να το φωτογραφίσω για την παρουσίασή του σε μία πλατφόρμα του Μετρό. Όμως, ο κορωνοϊός με εγκλώβισε στο σπίτι, οπότε μου στέρησε τη δυνατότητα της  φωτογραφίας, αλλά μου πρόσφερε το χρόνο για να μπορέσω να σας μιλήσω για το βιβλίο.

Και κάτι τελευταίο.
Αφού δώσαμε στη συγγραφέα, να μας υπογράψει τα αντίτυπα των βιβλίων της, περίμενα στο τέλος να της ζητήσω μία χάρη.
Από το press kit του “Πράσινου Σημειωματάριου”, είχα κρατήσει ένα μικρό συλλεκτικό τετραδιάκι.
Της ζήτησα, να μου το υπογράψει κάνοντας μία αφιέρωση στην κόρη μου, που είναι επίδοξη συγγραφέας.
Και εκείνη δεν έμεινε απλά σε μία αφιέρωση.

Της έγραψε :
To Viki,
I hope that you will always find joy in stories, and maybe you will use this little book to write some ideas for stories of your own.
Writing is one of the real passion of my life – maybe it can be yours too…
With much love,
C.Pooley

Ε, τί άλλο θέλετε, να σας πω;

Το βιβλίο “Οι επιβάτες της Αποβάθρας 5” της Clare Pooley κυκλοφορεί σε μετάφραση της επίσης αγαπημένης Βούλας Αυγουστίνου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του εδώ.

 

#booklover

 

Clare Pooley Βούλα Αυγουστίνου Εκδόσεις Μεταίχμιο λογοτεχνία Οι επιβάτες της αποβάθρας 5 Το Πράσινο Σημειωματάριο