Σάββατο βράδυ, 01:30 και ενώ στο σπίτι όλοι κοιμούνται, εγώ προσπαθώ να τελειώσω τις δουλειές, που έχω.

Θέλω το επόμενο πρωί να ξυπνήσω ό,τι ώρα θέλω και να απολαύσω τον ύπνο, που τόσο πολύ μου λείπει.

Πέφτω να κοιμηθώ και νιώθω, πως δεν με παίρνει απλά ο ύπνος.
Λιποθυμάω στο μαξιλάρι από την κούραση. Και είναι τόσο γλυκειά λιποθυμιά.
Το πρωί θα ξυπνήσω μετά τις 10, θα πάρω το πρωινό μου, θα ακούσω τη μουσικούλα μου και χαλαρά θα κάνω μικροδουλειές μέσα στο σπίτι.

……………..

08:30 Γκαπ! (Ντουλάπα) Γκουπ! (Πόρτα) Γκντουπ! (Ντουλάπι) Τιν (κουταλάκι) Γκλαν!(Φλιτζανάκι).

Ο καλός μου.
Αλήθεια, απορώ γιατί τον λέω “καλό” κάτι τέτοιες στιγμές, που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

“Εχω αργήσει (είχε μια δουλειά κλπ). Πρέπει να πας εσύ το σκύλο βόλτα.”

Αχμφ! Οκ. Θα σηκωθώ κατά τις 09.30.

08:45  – Ντριν! (Τηλέφωνο.) Απαντάει η μικρή. Δεν κουνιέμαι, εγώ θα κοιμηθώ κι άλλο.

“ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, ο θείος φέρνει τα παιδιά στη γιαγιά για 2 ώρες. Πήγαινέ με σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώωωωω.”

Σηκώνεσαι κι αρχίζεις να τρέχεις, να προλάβεις να ετοιμάσεις πρωινό για εκείνη και για σένα, να απλώσεις ένα πλυντήριο(πάντα όταν το λέω, κάνω εικόνα τη συσκευή του πλυντηρίου κρεμασμένη ανάποδα στην απλώστρα),  να πάμε το σκύλο βόλτα, να ετοιμαστούμε, ενώ παράλληλα σε όλη τη διαδικασία και ανά 5′ η μικρή λέει “Θα αργήσουμε κι άλλο; Θα αργήσουμε κι άλλο; Θα αργήσουμε κι άλλο;”. (Στο τσακ δεν της λέω κάτι για τη μάνα της.)

Φυσικά και αυτή τη μέρα, παρά το γεγονός ότι οι δρόμοι είναι άδειοι θα εμφανιστούν μπροστά σου την ώρα που οδηγείς, μια γιαγιά που περπατάει με -10 χλμ την ώρα, ένας κύριος που κάνει ποδήλατο στη μέση του δρόμου νιώθοντας ένα “I’m the King of the world” χωρίς να ελέγξει διασταυρώσεις και stop και θες να του πεις, “Μεγάλε, τα ίδια έλεγε κι ο Λεονάρντο και πνίγηκε τελικά στην ταινία” αλλά και άλλοι.

Αφήνεις τη μικρή στη μάνα σου, επιστρέφεις και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, μία κυρία από τον πάνω μαχαλά βγαίνει στο μπαλκόνι κι αρχίζει να τινάζει τα πατάκια της κουζίνας χωρίς να ελέγξει εάν από κάτω περνάει άνθρωπος.  Από τη σκόνη που βγάζουν υποθέτεις, ότι μάλλον δεν το είχε κάνει από πέρυσι το καλοκαίρι και βγάζεις μια φωνή “ΕΕΕΕΕΠ!” και εκείνη λουφάζει στο μπαλκόνι της σταματώντας.

Έχεις φορτώσει πολύ. Πάρα πολύ.
Θυμάσαι πόσο γελούσες τις προάλλες διαβάζοντας το “Παράφρον Κρέας” της φίλης σου της Κωλόγριας και πόσο διασκεδαστικό το είχες βρει και ξαφνικά νιώθεις τον ήρωα του βιβλίου.
Συνειδητοποιείς, ότι με ένα τσικ ακόμη είσαι ικανή να αρχίσεις να κινείσαι και να αντιδράς, όπως εκείνος στις πιο ακραίες επιλογές του.

Φτιάχνεις καφέ, κάθεσαι στον καναπέ κι αρχίζεις να το ξαναδιαβάζεις και μέσα από την ψυχολογική ταύτιση (ΝΕΥΡΑ ΤΣΑΤΑΛΙΑ, ΛΕΜΕ), χαλαρώνεις.
Και βρίσκεσαι μπροστά σε ένα άλλο τέλος της ιστορίας από αυτό που είχες την προηγούμενη φορά, γιατί αυτό το βιβλίο, δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο. Σου δίνει επιλογές και εσύ αποφασίζεις τη συνέχεια με την επιλογή που κάνεις. Εάν δεν σου αρέσει η επιλογή που έκανες, γυρίζεις πίσω και συνεχίζεις με άλλη.

Το “Παράφρον Κρέας” είναι πολύ ξεχωριστό. Για άλλη μία φορά ο μοναδικός τρόπος γραφής της συγγραφέως, που τα λέει όλα με το όνομά που έχουν στην καθημερινότητα-αν είσαι κομιλφό, άστο καλύτερα, θα ταραχτείς και θα κάνεις ρυτίδα στην πατούσα της χήνας, κότας πωςτολένεαυτόγύρωαπότομάτικαιθαθεςμποτοξκαιλεφταΔΕΝυπαρχουν. Κατά τη δική μου ματιά είναι ένα διασκεδαστικό βιβλίο σάκος του μποξ (καλή ώρα), που το διαβάζεις και εκτονώνεσαι.

Πέρα από τη δημιουργική  φαντασία της Κωλόγριας, θαύμασα την τεχνική που έχει εφαρμόσει σε αυτό το βιβλίο.
Δεν είναι και εύκολο να γραφτεί.

Δεν διαβάζεται με τις σελίδες συνεχόμενες στη σειρά, όπως είναι το σύνηθες.
Μου φάνηκε πολύ δύσκολο στο να το συνθέσεις. Πιο δύσκολο κι από το “Εσύ αποφασίζεις,” που παρουσίαζε ο Βούρος, γιατί  εδώ σε κάθε ενότητα έχεις δύο εκδοχές και στο επόμενο πάλι δύο εκδοχές και ανάλογα με την επιλογή που κάνεις μπορεί και να βρεθείς σε ένα από τα τελειώματα του βιβλίου.

Να, είδατε; Tο διάβασα, τα είπα, ξαλάφρωσα και γλιτώσαμε τουλάχιστον ένα έγκλημα.

Το βιβλίο ήθελα καιρό να το διαβάσω, γιατί αγαπώ Κωλόγρια αλλά και γιατί με επηρέασαν όλες οι κριτικές στο οπισθόφυλλο.
Ιδιαίτερα εκείνη του Τούλη του Ταραγμένου από το “Κουλτούρα να φύγουμε”. (Σας είπα. Την αγαπώ!)

 

Να σημειώσω ότι το “Παράφρον Κρέας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Falimento books”.

#booklover

βιβλίο Κωλόγρια Παράφρον Κρέας