Κάθε φορά που ξεκινώ την ανάγνωση βιβλίου κάποιου συγγραφέα, που γνωρίζω προσωπικά, έχω μία προσμονή, αλλά και μία υποσυνείδητη αγωνία.
Αναλύοντας αυτό το συναίσθημα, συνειδητοποιώ πως είναι η ευχή μου για ένα ανάγνωσμα με ενδιαφέρον.
Με αυτή τη διάθεση ξεκίνησα και την ανάγνωση του βιβλίου “Χωρίς πρόσωπο” της Κατερίνας Μαλακατέ, που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Η ευχή μου αυτή τη φορά έπιασε.

Λίγα λόγια από το οπισθόφυλλο
Πάνω σε ένα καβγά με τη μητέρα του, ο 23χρονος Διονύσης αυτοπυροβολείται. Το μισό του πρόσωπο διαλύεται. Χωρίς μύτη, στόμα, μάγουλα, δυσκολεύεται να φάει και να μιλήσει, επιβιώνει στη σκιά με μόνη συντροφιά τους γονείς του.
Για αρκετό καιρό ζει μέσα στα σόσιαλ μίντια, κρυμμένος πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του. Ώσπου ένα βράδυ τον βρίσκει η ελπίδα, μια γιατρός του στέλνει υλικό για την εγχείριση που θα τον σώσει – μεταμόσχευση προσώπου. Μπορεί όμως το πρόσωπο ενός άλλου να σου δώσει πίσω τα χαμένα χρόνια; Πώς ωριμάζει κανείς χωρίς ρυτίδες; Πώς ερωτεύεται με νέα ταυτότητα. Ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται ζητήματα βιοηθικής, αλλά και τον έρωτα, την οικογένεια, τους μητρικούς δεσμούς, τις σχέσεις, την εποχή του διαδικτύου.

Ομολογώ, πως είναι μια ιστορία για ένα θέμα, στο οποίο δεν είχα δώσει  σημασία ποτέ, αυτό  της μεταμόσχευσης προσώπου.
Μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου, η Κατερίνα Μαλακατέ με έξυπνο τρόπο παράλληλα με τη μυθοπλασία περνά και πληροφορίες σχετικά με τη συγκεκριμένη εγχείριση, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που προκύπτουν.
Φαίνεται ξεκάθαρα, ότι, πριν ξεκινήσει η συγγραφή, έχει γίνει μία μεγάλη έρευνα, αποτελέσματα της οποία συναντάμε όμορφα δεμένα κατά τη διάρκεια της ιστορίας.

Δεν είχα σκεφτεί, όλα τα θέματα ηθικής που μπορεί να προκύπτουν από μία τέτοια διαδικασία και πόσο περισσότερο περίπλοκη κατάσταση γίνεται για την ψυχολογία τόσο για τον δότη, όσο και για την οικογένεια του δωρητή.
Αφενός μεν να βλέπεις τον εαυτό σου με ένα άλλο πρόσωπο, αφετέρου δε να βλέπεις μπροστά σου χαρακτηριστικά, που ανήκουν σε έναν αγαπημένο σου, που δεν υπάρχει.
Μια σκληρή πραγματικότητα με ανάμεικτα συναισθήματα ελπίδας και απελπισίας, μια πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία ισορροπεί κανείς πάνω σε ένα λεπτό τεντωμένο νήμα.

Ο Διονύσης είναι ένα σύγχρονος άνθρωπος, ο οποίος από το δωμάτιό του αναζητά επικοινωνία μέσα από τα social media. Ξεφεύγει από τη μονάξιά του μέσα από το παράθυρο της κοινωνικής δικτύωσης και μοιράζεται τις αγωνίες του και τα συναισθήματά του.
Η γραφή γίνεται διέξοδος, διατηρώντας και ένα blog, το το οποίο τροφοδοτεί με νέα κείμενα σε μορφή ημερολογίου.

Μου άρεσε πάρα πολύ και η δομή του βιβλίου, όπου πέρα από τις εναλλαγή αφηγήσεων προσώπων, παρεμβάλλονται και κείμενα από το blog του ήρωα ή status από τα προφίλ του.

Είναι, όμως, και αυτή η συνήθεια, που έχω, να ψάχνω για διπλά νοήματα πίσω από τις ιστορίες.
Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι το “Χωρίς πρόσωπο” θα μπορούσε να εκληφθεί και από  μια μεταφορική του πλευρά,για όλες εκείνες τις φορές, που κάποιος οικειοποιείται συμπεριφορές άλλων, έχοντας νιώσει πως δεν έχει βρει ή έχει χάσει τη δική του ταυτότητα.
Τί μου ήρθε τώρα, ε;

Το μυθιστόρημα “Χωρίς πρόσωπο” της Κατερίνας Μαλακατέ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ 

#booklover

 

booklover βιβλίο Εκδόσεις Μεταίχμιο Κατερίνα Μαλακατέ μεταμόσχευση προσώπου μυθιστόρημα Χωρίς πρόσωπο