Προχτές είδα την ταινία “Survivor” (“Καταδίωξη σε δύο ηπείρους”στα ελληνικά-ποτέ μου δεν θα καταλάβω τις αποδόσεις τίτλων στα ελληνικά).

Το επόμενο πρωί δεν θυμόμουν και τόσο καλά την υπόθεση.

Γιατί ήταν ψιλοαδιάφορη και ψιλομπερδεμένη και μια ψιλοπροσπάθεια να γίνει μια ταινία περιπέτειας.

Η αίσθηση που μου έμεινε στο τέλος ήταν σαν να είπε ο σκηνοθέτης,

“Hey, you (στον σεναριογράφο)! Βάζουμε τη Μίλα και τον Πιρς, man, να πρωταγωνιστήσουν σε μια ταινία; Σκέψου κάτι με terrorist και Αμερική, βάλε μέσα και ένα New Year’s Eve και μερικά kaboom- kaboom, λίγο από romance (μην το hesoume γιατί πρέπει να είναι short movie) και όλα fine. Ti les?”

Το σκέφτηκαν.

Το αποφάσισαν, συμφώνησαν με τη Μίλα και τον Πιρς και yo, man, βγήκε η ταινία.

Σύντομη περίληψη :
Μια υπάλληλος εθνικής ασφαλείας της αμερικανικής πρεσβείας στο Λονδίνο προσπαθεί να σταματήσει ένα μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη, ενοχοποιείται όμως για εγκλήματα που δεν διέπραξε και αναγκάζεται να τραπεί σε φυγή.

Εντάξει. Θα σας δείξω και το trailer και μετά μπορείτε να το δείτε σε dvd. Ή σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι αργότερα.

Ο Πιρς Μπρόσναν, εμφανώς πιο γερασμένος (μεγάλωσε ο άθρωπος), αλλά πάντα γοητευτικός στο ρόλο του κακού, του αδίστακτου δολοφόνου-τρομοκράτη-γουατέβα, που δεν του ταιριάζει, ρε φίλε. Δεν ξέρω εάν φταίει ο Πιρς ή ο σκηνοθέτης.

Η “ρουφιάνα” (με την καλή έννοια) Μίλα Γιόβοβιτς, που όσο μεγαλώνει, ωριμάζει και η ομορφιά των ματιών της σαγηνεύει, δεν με τρέλανε σ’αυτό τον ρόλο. Όλο έτρεχε. Σφαίρες, χειροβομβίδες, μαχαίρια, εκρήξεις, γυαλιά, μπαμ μουμ και η Μίλα μόνο με κάτι γρατσουνιές.

Tip : το καρέ μαλλί, που όταν θέλεις να κρυφτείς από κάμερες, το ρίχνεις κουρτίνα για να μην φαίνεσαι.

Άμα θέλετε να το δείτε, δείτε το. Μπορεί να μην έχω γούστο, βρε αδερφέ.

Kαι την επόμενη μέρα με μεγάλη καθυστέρηση είδα την “The Fault In Our Stars”(“Το λάθος αστέρι”).

(Βασισμένη στο ομώνυμο νεανικό βιβλίο του John Green. )

Εν συντομία η υπόθεση :

Η 16χρονη Χέιζελ γνωρίζει σε μια ομάδα υποστήριξης καρκινοπαθών τον Γκας και ξεκινά μαζί του μια ζεστή φιλία, την οποία διστάζει να εξελίξει σε ερωτική σχέση εξαιτίας της ασθένειάς της.

 

Όπως αντιλαμβάνεστε από την αρχή ανεβαίνει ο κόμπος στο λαιμό.

Δεν το λες ευχάριστο θέμα, όπως επίσης χωρίς να έχεις διαβάσει το βιβλίο, διαισθάνεσαι ότι κάποιο τραγικό τέλος θα υπάρχει.  Όμως κάτι τέτοιες ιστορίες σου αφήνουν κάτι. Για σκέψη, για αναθεώρηση, για συναίσθηση…

Το πρώτο μέρος της ταινίας έχει στοιχεία ρομαντικής κομεντί, με 2 teenager που ξεκινούν μια φιλική σχέση, που έχει όλα τα στοιχεία από το χιουμορ και φλερτ της ηλικίας.

Είναι μια πολύ συγκινητική και ανθρώπινη ταινία (πολύ κλάμα στο τέλος, σας λέω). Αν και μεγάλη σε διάρκεια (2 ώρες και κάτι), δεν κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα. Οφείλω να παραδεχτώ ότι το τέλος δεν είναι τόσο απρόβλεπτο, αλλά δεν ήταν κάτι που λειτούργησε αρνητικά σε αυτό που είδα.

Δεν έχει υπερβολές και περνά μηνύματα, όπως το ότι ποτέ και για κανέναν λόγο δεν πρέπει να σταματάς να κυνηγάς κάτι που ονειρεύεσαι (στην ταινία οι δύο νέοι προσπαθήσουν να συναντήσουν τον αγαπημένο τους δύστροπο συγγραφέα) και το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να σταματήσεις να ζεις.

Να αναζητάς το όμορφο, τη γλύκα, την ευτυχία, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι.

Θα σταθώ λιγο στο θέμα της λήθης, στο οποίο φιλοσοφούν οι δύο πρωταγωνιστές.

Επειδή όλοι θα πεθάνουμε στο τέλος (δεν καταλαβαίνω, γιατί σας τρομάζει-ρήλλι!), δεν έχει σημασία στο πόσοι θα σε θυμούνται, αλλά ποιοί.

Αυτοι που σε αγαπούν και σε έχουν στην καρδιά τους για πάντα.

Όμορφα quotes της ταινίας

 

Η Shailene Woodley  (ως Hazel Grace) και ο Ansel Elgort (ως Gus) υπέροχοι στους ρόλους τους, άμεσοι χωρίς να γίνονται υπερβολικοί.  Δραματικοί με μια πρώιμη βεβιασμένη ωριμότητα λόγω της κατάστασής τους, αλλά χωρίς να ξεχνούν ότι είναι έφηβοι με τον ενθουσιασμό και τις ματιές που πετούν σπίθες.

Η Laura Dern, στο ρόλο της μητέρας της Hazel Grace, με άγγιξε ιδιαίτερα. Ίσως να με επηρέασε το ότι από τότε που έγινα μητέρα, έχω γίνει ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ευαίσθητη σε ερεθίσματα που λαμβάνω από τέτοιες ψυχογδαρτικές καταστάσεις.

Να σημειώσω ότι τον ρόλο του δύστροπου συγγραφέα, Vah Houten,  έχει ο Willem Dafoe, τον οποίο αγαπώ ως ηθοποιό.

Αν είστε από αυτούς που δίνετε σημασία στη μουσική που “ντύνουν” τις σκηνές σε μια ταινία, η συγκεκριμένη έχει πολύ προσεγμένο sountrack με καλλιτέχνες όπως π.χ. One Republic, Ed Sheeran, Birdy, M83, Lykke Li, Tom Odell και Alex & Nat Wolff . Το τελευταίο ντουέτο μπορεί να μην σας λέει τίποτα. Κι όμως ο Nat Wolff είναι ο φίλος του Gus. (Γιατί ή το ψάχνουν πριν γράψουμε ένα ποστ ή δεν το ψάχνουμε. ;p )

 

Θα κλάψετε.

Κι αν δεν κλάψετε, θα ρουφήξετε μύτη.

Κι αν δεν ρουφήξετε μύτη, απλά θα σφίγγεστε. Δεν κάνει καλό. Να αφήνεστε στα συναισθηματά σας.

– Ok?

– Ok!

(*Αν δείτε την ταινία, θα καταλάβετε.)

 

 

Ansel Elgort John Green Laura Dern Shailene Woodley Survivor The Fault In our stars Willem Dafoe Καταδίωξη σε δύο ηπείρους Μίλα Γιοβοβιτς Πιρς Μπρόσναν ταινία Το λάθος αστέρι