Όταν έγινα «μητέρα» χωρίς να το επιλέξω – Secret Guest
Written by ChichiMdou, Posted in Guest Stars
Ένα κομμάτι του StatusUPdate.gr που έχει πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, είναι τα κείμενα που μου εμπιστεύονται άνθρωποι που εκτιμώ, θαυμάζω κι αγαπώ.
Κάθε άρθρο είναι ένα κομμάτι ψυχής και όταν αυτό έρχεται να βρει τη θέση του στο puzzle του blog μου, νιώθω χαρά, ευγνωμοσύνη και μια μπερδεμένη αίσθηση ευθύνης μαζί με αυτή της επιθυμίας να έχει το σεβασμό, την τρυφερότητα και την ζεστασιά που του πρέπει ανάμεσα στα άλλα κείμενα.
Έτσι και πριν από λίγο καιρό, όταν ζήτησα από μια ξεχωριστή φίλη να αφεθεί και να δημιουργήσει με λέξεις, έγραψε με μια ανάσα ένα κομμάτι της δικής της ιστορίας από μια πολύ τρυφερή ηλικία.
Κι αυτή η τρυφερή ηλικία δεν θέλει φώτα, φωνές κι ονόματα.
Θέλει διακριτικότητα, ευαισθησία κι αγάπη.
Την ευχαριστώ γιατί αβίαστα μοιράστηκε την ιστορία της μαζί μου.
Κι αν αυτό δεν είναι μεγάλη τιμή για μένα, τότε τί είναι;
Σε ευχαριστώ….
Ήταν περίπου το 1985, όταν έμαθα ότι στην οικογένειά μας θα ερχόταν η μικρή μου αδερφή.
Ήταν περίπου τέτοια εποχή όταν η μαμά ήρθε να πάρει από το νηπιαγωγείο τον αδερφό μου και εμένα. Περπατώντας για το σπίτι, μας είπε ότι θα αποκτήσουμε και ένα τρίτο αδερφάκι.
Τις επόμενες ημέρες έλεγα σε όλους, ότι θα γίνω αδερφή για δεύτερη φορά και ονειροπολούσα, όσο η κοιλιά της μεγάλωνε, για μια αδερφή!
Πέρασα πολλές νύχτες που ονειρευόμουν να είμαστε δύο αδερφές, όπως η μαμά μου με τις δύο δικές της!
Ήθελα τόσο πολύ κι εγώ μια αδερφή να κάνουμε παρέα, να την συμβουλεύω, να ανταλλάζουμε ρούχα και παιχνίδια, να πάμε μαζί σε πάρτυ, όταν μεγαλώσουμε να πηγαίνουμε μαζί διακοπές και να συγκατοικήσουμε!
Ενώ μας κρατούσαν το φύλο για έκπληξη, εγώ μεγάλωσα λίγο ακόμη, πήγα δημοτικό και ήρθε η ώρα της γέννησης!
Τα χαρμόσυνα νέα ήρθαν και ναι, ήταν κορίτσι!
Μέχρι να επιστρέψουν στο σπίτι έκλαιγα από χαρά.
Είχα αδερφή!
Το πιο όμορφο μωρό του κόσμου ήταν δικό μας!
Τα μεγάλα γκριζομπλέ της μάτια, το πρόσωπο «φεγγάρι»!
Ήταν πανέμορφη και ας ήταν γκρινιάρα!
Ενώ όλα κυλούσαν φανταστικά στην αρχή, σιγά-σιγά άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η μαμά μου δεν ήταν τόσο ευτυχισμένη.
Μια μέρα μου είπε: “Η μανούλα δεν είναι πολύ καλά. Θα την βοηθήσεις με το μωρό;”
Ήξερε ότι είμαι υπεύθυνο παιδί.
Η μέρα έγιναν μέρες, μήνες κι εγώ γινόμουν περισσότερο «μητέρα» από τη μαμά.
Την θήλαζε, την φρόντιζε αλλά ήθελε λίγο χρόνο για τον εαυτό της με αποτέλεσμα να μεγαλώνουμε μαζί αυτό το παιδί.
Μπορεί να ακούγεται παρατραβηγμένο, ήμουν μόλις 7 ετών αλλά ένιωθα ότι και οι δύο είχαν την ανάγκη μου και ήμουν εκεί όσο με χρειαζόταν, γιατί ένιωθα την υπερπροσπάθειά της.
Ποτέ δεν μίλησε σε κανέναν γιατί ντρεπόταν γι’ αυτό που της συνέβαινε.
Η μάνα να μην έχει διάθεση να “μεγαλώσει” το παιδί της;
Έχασα πολλές ώρες από το παιχνίδι μου, από την ξεγνοιασιά μου, αλλά στο τέλος τα καταφέραμε!
Μας πήρε μερικούς μήνες, αλλά τα καταφέραμε!
Ακόμη η μαμά μου λέει ότι ήμουν η «μανούλα» τους για μερικούς μήνες, ότι ήταν μεγάλη τύχη που η εξέλιξη ήταν αυτή και ακόμη καμία φορά αναρωτιέται, πώς εμπιστεύτηκε ένα παιδί να μεγαλώσει έστω και για λίγο ένα άλλο παιδί…
Σήμερα σκέφτομαι, ότι έχω μια υπέροχη αδελφή, μια μητέρα που αγωνίστηκε εν αγνοία της και πόσο τυχερές είναι οι γυναίκες που μπορούν να ενημερωθούν, να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν την όποια επιλόχειο κατάθλιψη χωρίς κανένα ταμπού!
#GuestStars