Το βιβλίο “Τρόποι να γυρίζεις σπίτι” του Alejandro Zambra είναι ένα κείμενο που η πυκνότητα των νοημάτων σε κάποια σημεία του με έκανε να νιώθω, ότι διαβάζω ποίηση.
Υπάρχουν και στίχοι του ήρωα που είναι και αυτός συγγραφέας (λίγο ινσέψιο κατάσταση – εάν δεν το θεωρήσουμε αυτοβιογραφικό), αλλά το ίδιo το κείμενο σε πεζές φράσεις του κρύβει πολλά περισσότερα πράγματα ανάλογα με τη χρονική στιγμή, που λέγονται ή διαβάζονται.

«…Μια φορά, χάθηκα. Θα ’μουν έξι ή επτά χρονών. Είχα αφαιρεθεί και, ξαφνικά, δεν έβλεπα πια τους γονείς μου. Φοβήθηκα, αλλά βρήκα αμέσως το δρόμο κι έφτασα πρώτος στο σπίτι – εκείνοι μ’ έψαχναν συνέχεια, απεγνωσμένα, αλλά εγώ νόμισα ότι είχαν χαθεί· ότι εγώ ήξερα να γυρίζω σπίτι κι εκείνοι όχι. «Ήρθες από άλλο δρόμο» είπε η μητέρα μου αργότερα, με τα μάτια της ακόμα κλαμμένα. «Εσείς ήρθατε από άλλο δρόμο» σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα…»
Ο μεταφραστής Αχιλλέας Κυριακίδης σημειώνει: (περισσότερα…)