Το βιβλίο “Τρόποι να γυρίζεις σπίτι” του Alejandro Zambra είναι ένα κείμενο που η πυκνότητα των νοημάτων σε κάποια σημεία του με έκανε να νιώθω, ότι διαβάζω ποίηση.
Υπάρχουν και στίχοι του ήρωα που είναι και αυτός συγγραφέας (λίγο ινσέψιο κατάσταση – εάν δεν το θεωρήσουμε αυτοβιογραφικό), αλλά το ίδιo το κείμενο σε πεζές φράσεις του κρύβει πολλά περισσότερα πράγματα ανάλογα με τη χρονική στιγμή, που λέγονται ή διαβάζονται.

«…Μια φορά, χάθηκα. Θα ’μουν έξι ή επτά χρονών. Είχα αφαιρεθεί και, ξαφνικά, δεν έβλεπα πια τους γονείς μου. Φοβήθηκα, αλλά βρήκα αμέσως το δρόμο κι έφτασα πρώτος στο σπίτι – εκείνοι μ’ έψαχναν συνέχεια, απεγνωσμένα, αλλά εγώ νόμισα ότι είχαν χαθεί· ότι εγώ ήξερα να γυρίζω σπίτι κι εκείνοι όχι. «Ήρθες από άλλο δρόμο» είπε η μητέρα μου αργότερα, με τα μάτια της ακόμα κλαμμένα. «Εσείς ήρθατε από άλλο δρόμο» σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα…»
Ο μεταφραστής Αχιλλέας Κυριακίδης σημειώνει:

Τo είπε, αργότερα, ο Αlejandro Zambra, γράφοντας αυτό το θαυμάσιο μυθιστόρημα αναπόλησης της παιδικής ηλικίας, της χαμένης αθωότητας και των ενοχών για την απώλεια της αθωότητας. Η έννοια της απώλειας κυριαρχεί στην αφήγηση, την αφήγηση της περιπέτειας μιας αέναης, νοερής επιστροφής, όπου τα ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη έχουν φαγωθεί προ πολλού…

Ο Zambra γράφει ένα μυθιστόρημα με background την πολιτική κατάσταση στη Χιλή.
Παιδιά γονέων που είτε πολεμούν τη δικτατορία του Πινοτσέτ, είτε την στηρίζουν με τη σιωπή ή την ανοιχτή υποστήριξή τους. Παιδιά που έχουν μάθει είτε να μάχονται, είτε να κρύβονται, είτε να στέκουν αμέτοχα σε μια εποχή που όλοι έπρεπε να ανήκουν κάπου, με διάχυτο το αίσθημα του φόβου και της μελαγχολίας.

Η γενιά αυτών των παιδιώνμεγαλώνει και αποκρυπτογραφεί συμπεριφορές και ιστορικά γεγονότα, αποδίδει ευθύνες και αναζητά τις δικές της ρίζες εγκαταλείποντας ή στηρίζοντας τους γονείς, που τους μεγάλωσαν.
Η εποχή μιας γενιάς με τη χαμένη αθωότητα, που χάθηκε πολύ νωρίς.

Το βιβλίο αρχίζει με ένα σεισμό που αναστατώνει τον 9χρονο ήρωα και αφηγητή της ιστορίας, παρακολουθεί την πορεία του, τις επιλογές του που έχουν πάντα τη γεύση από εκείνες τις μνήμες μιας εποχής που όλα γινόντουσαν κρυφά και κωδικοποιημένα και φτάνει στο σήμερα, όπου οι γρίφοι αρχίζουν να λύνονται, οι συσσώρευση ενέργειας ετών εκτονώνεται, ενώ κλείνει με ένα σεισμός που ταράζει τη γη, τα κτίρια αλλά  βάζει σε μία τάξη τις σκέψεις και την ψυχή του ήρωα συγγραφέα.

“Μακάρι να ήμουν κατά της νοσταλγίας. Όπου κι αν κοιτάξεις, πάντα θα βρίσκεις κάποιον που ανανεώνει τους όρκους του με το παρελθόν. Θυμόμαστε τραγούδια που δε μας άρεσαν ποτέ πραγματικά, ξανασυναντιόμαστε με τις παλιές μας φιλενάδες ή με συμμαθητές που δε μας συμπαθούσαν, υποδεχόμαστε με ανοιχτές αγκάλες ανθρώπους που παλιά σιχαινόμασταν. Εκπλήσσομαι με την ευκολία με την οποία ξεχνάμε αυτά που θέλαμε με την ταχύτητα με την οποία υποθέτουμε ότι τώρα επιθυμούμε ή νιώθουμε κάτι άλλο, ενώ, ταυτόχρονα θέλουμε και να γελάμε με τα ίδια αστεία. Θέλουμε να είμαστε, νομίζουμε πως είμαστε ξανά τα παιδιά τα ευλογημένα από το μισόφωτο.”

Στο β’μισό του βιβλίου λύνεται το μυστήριο πολλών συμπεριφορών, αλλά ακόμη και κάποιων πυκνογραμμένων σκέψεων του συγγραφέα.

Το “Τρόποι να γυρίζεις σπίτι” του Alejandro Zambra κυκλοφορεί σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη από τις Εκδόσεις Ίκαρος με ένα ξεχωριστό εξώφυλλο του Χρήστου Κούλογλου.
Οι 170 σελίδες του με προκαλούν να το ξαναδιαβάσω.
Πιστεύω ότι στη β’ανάγνωση θα νιώσω πολύ περισσότερα πράγματα από εκεινη την εποχή.

 

Μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα του βιβλίου εδώ :

#booklover

Alejandro Zambra Αχιλλέας Κυριακίδης βιβλίο δικτατορία Χιλής Εκδόσεις Ίκαρος μυθιστόρημα Πινοτσέτ Τρόποι να γυρίζεις σπίτι Χρήστος Κούρτογλου