Η ανησυχία μου δεν βολεύεται στη μεγάλη πολυθρόνα.

Η υπερένταση δεν θα με αφήσει να κοιμηθώ.

Κι όμως πρέπει να ξεκουραστώ.

Πρέπει για όσο γίνεται, για να έχω δυνάμεις για το επόμενο 24ωρο.

Έχω το βιβλίο δίπλα μου, αλλά δεν θέλω να ξεφύγω σε άλλες ιστορίες.

Δεν υπάρχει χώρος.

Θέλω να ηρεμήσω μέσα στη  στιγμή μου.

Φοράω τα ακουστικά μου, ρυθμίζω την ένταση σε background και κλείνω τα μάτια.

Σπίτι είναι όπου είναι η καρδιά σου κι ευτυχώς οι μελωδίες, που αγαπώ δημιουργούν αμέσως θαλπωρή.

Σε λίγη ώρα η εξάνλτηση έχει αφεθεί και ένας ελαφρύς ύπνος με έχει γλυκάνει στην άβολη θέση του μπράτσου της μεγάλης πολυθρόνας.

Μελωδίες αγαπημένες που τις ακούω αλλά την ίδια ώρα τις ξεχνάω.
Λες και κάθε νότα χάνεται με το που ακούγεται.
Είναι η οικειότητα με τους ήχους; Είναι η κούραση;
Παιχνίδια του μυαλού.

Κι εκεί που οι αισθήσεις αγγίζουν μηδενική δράση και αντίδραση, μια μελωδία, μια αέρινη φωνή  σαν να έρχεται τριγύρω μου και να χαϊδεύει την αύρα μου.  Ένα τραγούδι γνώριμο, αλλά από μία άλλη φωνή, από μία άλλη εκτέλεση (*).
Είναι τόσο έντονη η γλύκα που νιώθω από αυτό το πρώτο άκουσμά του, που ξυπνάω.
Πρέπει να προλάβω να δω τον τίτλο. Πρέπει να το σημειώσω και να το κάνω δικό μου.
Να το ακούσω πολλές φορές στη ζωή μου γιατί είναι κομμάτι της ψυχής μου κι ας το ακούω για πρώτη φορά.

Στην άκρη της οθόνης του κινητού διαβάζω “Nightcall – London Grammar”.
Το αναζητάω γρήγορα και το βρίσκω αμέσως.

Ανακουφίζομαι, λες και έσωσα στο τσακ ένα θησαυρό.
Πατάω το play για να το απολαύσω από την αρχή και ηρεμώ.
Δεν θα ξανακοιμηθώ. Δεν χρειάζομαι ύπνο.
Όλα θα πάνε καλά. Όλα.

Το ρολόι δείχνει 03:54

 

Για ένα βράδυ ανησυχίας με καλό τέλος κι αυτό αρκεί. 🙂

(*) Το “Nightcall” κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2010 από τον Kavinsky και ήταν soundtrack της ταινίας Drive.

Kavinsky London Grammar Nightcall τραγούδι