Οι πιο αγαπημένες ώρες ανάγνωσης είναι εκείνες, που μετακινούμαι με το τρένο.
Έχω πάντα στην τσάντα μου ένα βιβλίο, για να με συντροφεύει.
Κάπως έτσι κάνω ταξίδι μέσα στο ταξίδι (ινσέψιο φάση).
Υπάρχουν κάποια βιβλία, που απορροφούν τόσο πολύ το μυαλό ή την ψυχή ή και τα δύο, που με κάνουν να ξεχνάω το χώρο και τον τόπο που βρίσκομαι.
Το βιβλίο “Χάρτινος Κύκνος” της Κατερίνας Χλωροκώστα ήταν ένα από αυτά τα βιβλία.
Κάθε ιστορία δεν την έβλεπα απλά μπροστά στα μάτια μου, ένιωθα τις σελίδες μέσα μου.
Αρκετές από αυτές  έκοβαν την ψυχή μου στο ξεφύλλισμα, όπως η άκρη κόβει καμιά φορά τα δάχτυλα και τα κάνει να ματώσουν. (Πςςςς! Πώς το είπα αυτό; )

Θα σας πω, τί γράφει το οπισθόφυλλο, για να πάρετε μια γεύση πρώτα το περιεχόμενο :
“Όταν ακουμπάμε το σώμα ενός ανθρώπου κάτω από το δέρμα ακουμπάμε την ψυχή του.
Την ακουμπάμε με το δικό μας δέρμα και τη με τη δική μας ψυχή, που ζει κάτω από το δέρμα μας. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους αγγίζεις δίχως λόγο. Είναι το σώμα τους και η ψυχή τους. Όμως αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι αβοήθητοι, δεν έχουν δύναμη να ορίσουν ποιός τους ακουμπά.
Αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι στα χέρια μας. Και τα χέρια μας θα πρέπει να μάθουν να αγγίζουν με σεβασμό.
Τα χέρια μας δεν εισβάλλουν. Δεν είναι εργαλείο. Είναι φτερό…Ναι, φτερό, καταλαβαίνεις.”
Μια νέα γυναίκα, που ξεκινάει σιγά σιγά τη σταδιοδρομία της στο προσωπικό οίκων ευγηρίας, ψυχιατρικών κλινικών, μονάδων απεξάρτησης ή ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, αφηγείται τις εμπειρίες της. Οι δεκατρείς ιστορίες αυτού του βιβλίου φέρουν ως τίτλο τα ονόματα (ή, μάλλον, τα ψευδώνυμα) των ανθρώπων που τη σημάδεψαν στην πορεία της. Καθένας τους κι ένα ξεχωριστό μάθημα. Γι’αυτό και τίποτα από όσα λαμβάνουν χώρα σ’αυτές τις ιστορίες δεν εκφράζεται δια του δικού τους στόματος, αλλά δια στόματος ενός ανθρώπου, που ανήκε στον “έξω κόσμο”, εκεί όπου το γήρας, η ασθένεια ή η αναπηρία είναι πάντα ταμπού. Αρκεί όμως ένα μικρό άνοιγμα προς τον “κόσμο εκεί μέσα” για να διαπιστώσει κανείς ότι, τελικά, το μόνο αφύσικο σε αυτή τη ζωή είναι το να περιφρονείς, ενώ το μόνο ακατόρθωτο είναι το να μην μπεις – έστω και μία φορά – στον πειρασμό να προσπαθήσεις.

Καταλάβατε, έτσι;
Σκόνη και θρύψαλα.
Ιστορίες  ανθρώπων που ζουν  σε αυτούς του ειδικούς χώρους φιλοξενίας.
Παρατηρούμε είτε την αδυναμία ψυχής και μυαλού, είτε το τεράστιο σθένος παρ’όλη την ανημποριά.
Σε κάποιες περιπτώσεις είναι ασθένεια, που δεν μπορεί να θεραπευτεί, σε άλλες πληγές που είτε δεν λένε να κλείσουν, είτε έχουν αφήσει βαθιές ουλές.
Μέσα από τις διηγήσεις όμως παρακολουθούμε και την άλλη πλευρά, αυτή της επιρροής τους σε ένα πλάσμα που εκπαιδεύεται στον τρόπο προσέγγισής τους. Στιγμές λυγίζει, άλλες  είναι απίστευτα δυνατή και ψύχραιμη, αλλά σε όλες η ντελικάτη υπομονή είναι αυτή που κερδίζει στο ξεκλείδωμα  ψυχών. Ιστορίες που καλλιεργούν το μεγαλείο γενναιοδωρίας της ψυχής.
Αυτό ακριβώς που είναι η Κατερίνα Χλωροκώστα και  που όσοι την έχουν γνωρίσει, μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Όλες οι ιστορίες πολύ συγκινητικές και ανθρώπινες, αλλά υπάρχει αυτή η μία, που με συγκλόνισε.
Πρόκειται για την ιστορία “ΡΑΜΙ ΚΑΙ  ΣΑΑΡΑΣ”,  όπου συναντάμε τον χάρτινο κύκνο.  Αντιλαμβάνομαι ότι από αυτή την ιστορία πήρε και τον τίτλο του το βιβλίο.

Η Κατερίνα Χλωροκώστα ξεφυλλίζοντας τις ιστορίες της ζωής της,  φαίνεται ότι  έσκαψε πολύ βαθιά στην ψυχή της όπως κάνει, βέβαια σε κάθε κείμενό της. “Ο Χάρτινος Κύκνος” έχει γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία και νιώθω μεγάλη χαρά και τιμή που έχω γνωρίσει αυτό το βαθυστόχαστο πλάσμα, τη συγγραφέα του.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις “Εκδόσεις Γαβριηλίδης”.
Το μεγαλείο του μυαλού και της ψυχής της Κατερίνας, μπορείτε να το συναντάτε στα φρέσκα, αλλά και παλαιότερα κείμενά της στο blog της  KaPa. Me without you…tea without a biscuit!

#booklover

βιβλίο Εκδόσεις Γαβριηλίδης Κατερίνα Χλωροκώστα Χάρτινος Κύκνος