Πριν ξεκινήσετε  τη σειρά, θα πρότεινα να έχετε και τους υπότιτλους των επεισοδίων.

Γενικά βρίσκω εξαιρετική εξάσκηση στις ξένες γλώσσες το να παρακολουθείς μία ξένη σειρά χωρίς υπότιτλους, κάτι που έκανα ξεκινώντας να παρακολουθήσω το 1ο επεισόδιο του The Newsroom (του Aaron Sorkin), οπότε με άνεση και στυλ πάτησα το play.

Στραμπούληξα το μυαλό μου!

α) Έχει αρκετούς όρους (πολιτικούς και δημοσιογραφικούς, τηλεοπτικής παραγωγής) και προσπαθούσα να καταλάβω, ΤΙ ΛΕΝΕ;

β) Μιλούν γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Οι ήρωες είναι συντελεστές ενός δελτίου ειδήσεων και είναι σε μια συνεχή εγρήγορση. Συνέχεια. Συνέχεια.

Αυτό σημαίνει, ότι σε συνδυασμό με το α) δεν τα προλάβαινα όλα και δεν καταλάβαινα καλά ΤΙ ΛΕΝΕ;

ΤΙ ΛΕΝΕ;

 

Για τα πρώτα επεισόδια (για να μην σας πω σε όλα), θα πρότεινα οι υπότιτλοι να είναι ελληνικοί.

Οι όροι, που ανέφερα παραπάνω, δεν είναι λίγοι και αφορούν ένα πολιτικό σύστημα που είναι κάπως διαφορετικό από αυτό της χώρας μας (π.χ. γερουσιαστές, κυβερνήτες, Κογκρέσσο και δεν συμμαζεύεται), αλλά και την παραγωγή ενός τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων στην Αμερική (θα μου πείτε, “γιατί αν ήταν στην Ελλάδα θα καταλαβαίναμε περισσότερα;” – Ε, δεν ξέρω.Μπορεί.)

Το The Newsroom ασχολείται με  την παραγωγή του δελτίου ειδήσεων  του τηλεοπτικού δικτύου ACN με τον Will McAvoy, έναν παρουσιαστή, που μέχρι του σημείου που αρχίζουμε να παρακολουθούμε, προσπαθεί να μην ενοχλεί με τους σχολιασμούς του και υποδύεται υπέροχα (και του ταιριάζει) ο Jeff Daniels.

Στο πρώτο επεισόδιο βλέπουμε το ξέσπασμα του πρωταγωνιστή, ο οποίος  γενικά φαίνεται  απότομος, ψιλοαπρόσιτος και λίιιιιγο κακότροπος.

Πίσω από κάτι συμπεριφορές 9 στις 10 φορές κρύβεται μια απογοήτευση, μια απόρριψη, μια μεγάλη πληγή.

Ε, κι εδώ  αποδεικνύεται ότι ο Will είναι broken (κι αυτός).

Η παρ’ολίγον αρραβωνιαστικιά του, η MacKenzie McHale, τον είχε εγκαταλείψει για κάποιον άλλον.

Οι δυό τους πέρα από ζευγάρι ήταν και ένα αχτύπητο δίδυμο στη δουλειά.

Αφού χώρισαν και στη ζωή και στη δουλειά, ξανασυναντιούνται στην αρχή της σειράς, όπου πρέπει να συνεργαστούν πάλι.

Και από εκεί (ξανά)αρχίζουν όλα.

Θα έλεγα, ότι η σειρά ασχολείται με ένα κάπως ουτοπικό θέμα.

Όλο το team του δελτίου  αναζητά την είδηση και την αλήθεια σε αυτή.

Σαφέστατα και ενδιαφέρονται για τα ποσοστά τηλεθέασης, αλλά θέλουν όλα να γίνονται με εκείνη τη ρομαντική διάθεση της δημοσιογραφίας (πού φτάσαμε…να θεωρούμε ρομαντική διάθεση το καθήκον του δημοσιογράφου…), όπως γινόταν παλιά ή (για να μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα) όπως γίνεται και σήμερα από λίγους.

Αντικειμενικότητα, ηθική, καθαρότητα και ακεραιότητα για το καλό της ενημέρωσης του πολίτη, του “ελέγχου” της εξουσίας και της υπηρεσίας του δημόσιου συμφέροντος.

Κάποιες στιγμές ρισκάρουν ακόμη και την ίδια τους τη ζωή προκειμένου να βγάλουν στο φως την αλήθεια και χωρίς να γίνονται “κανίβαλοι”.

Η θεματολογία της σειράς βασίζεται σε αληθινά γεγονότα της επικαιρότητας (μέχρι κι ο ΓΑΠ αναφέρεται κάπου- Ω, μωντιέ) κι αυτό την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα (Καλέ, όχι η αναφορά στον ΓΑΠ. Τα αληθινά γεγονότα.).

Ο τελευταίος κύκλος γίνεται ακόμη πιο επίκαιρος.

Ασχολείται με την επιρροή των social media στα ενημερωτικά ΜΜΕ ή πιο σωστά…πώς κάποιες φορές τα ενημερωτικά ΜΜΕ χρησιμοποιούν τα social media για την είδηση.

Π.χ. πώς μετατρέπουν σε είδηση ένα tweet ή ένα status update (τούτο το blog έχει το όνομα, αλλά ακόμη δεν έγινε θέμα στις ειδήσεις :p)  ή μια φωτογραφία στο instagram, πώς εκμεταλλεύονται την απήχηση της κοινωνικής δικτύωσης ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται παραπλάνηση, “κανιβαλισμό”, καταπάτηση των ορίων της ηθικής, των προσωπικών δεδομένων, πώς ενθαρρύνεται το  stalking , αλλά και πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το να δώσεις χωρίς έλεγχο το χρίσμα του ρεπόρτερ στους απλούς πολίτες, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που μπορεί να ενέχει αυτή η κίνηση.

Όμως άλλο πράγμα το lifestyle και άλλο η είδηση.

Στο The Newsroom δημοσιογράφοι που έρχονται σε σύγκρουση  με την ιδιοκτησία του καναλιού, δεν δειλιάζουν μπροστά στην εξουσία (αντιθέτως τους ιντριγκάρει) και κάνουν ό,τι μπορούν για να φέρουν την είδηση στο φως χωρίς όμως να ξεσκίζουν τις σάρκες των απλών πολιτών μόνο για την τηλεθέαση.

Θα πω κάτι γενικό, για να μην σποϊλάρω: στα τελευταία επεισόδια ένας δημοσιογράφος προσπαθεί να μην βγάλει στον “αέρα” ένα θέμα, που του έχουν αναθέσει. Το θέμα θα φέρει μεγάλη τηλεθέαση, αλλά θα πρέπει πρώτα ρίξει στη βορά των τηλεθεατών μια νέα κοπέλα.

Επιθυμία όλου του team είναι να έρθουν τα νούμερα με ένα δελτίο ειδήσεων που θα το διακρίνει όμως η αξιοπρέπεια και που θα έχει κερδίσει επάξια την εμπιστοσύνη των τηλεθεατών.

Κάνουν λάθη και μάλιστα μεγάλα, αλλά αυτό τους γίνεται μάθημα και τους κάνει ακόμη πιο υπεύθυνους, πιο ανθρώπινους και πιο αυστηρούς.

Δεν σας ακούγεται πολύ ουτοπικό;
Ο πρόεδρος του τμήματος ειδήσεων  του καναλιού, ο Charlie Skinner, ίσως και να το γνωρίζει, γι’αυτό και κάποια στιγμή εμφανίζει το βιβλίο “Δον Κιχώτης”.

Παρ’όλα ταύτα ακόμη και όταν εγκλωβίζεται στις απαιτήσεις των μετόχων της εταιρίας, συνεχίζει να μάχεται μέχρι τέλους (με το δικό του τρόπο), για να εξασφαλίσει στην ομάδα του αυτά που χρειάζεται, έτσι ώστε να βγει ένα αξιοπρεπές δελτίο ειδήσεων.

Όπως λέει η Mackenzie:

Η δημοσιογραφία δεν είναι επάγγελμα. Είναι κάλεσμα.

Γκούγκλαρα αρκετά και είδα, ότι τα ΜΜΕ στην Αμερική δεν καλοδέχτηκαν το The Newsroom, γιατί προφανώς άμεσα και έμμεσα τόνιζε κάποια αρκετά κακώς κείμενα.

Τη γενικότερη προσπάθεια να εξαγοραστούν όλα.

Όλα για το χρηματικό όφελος, τα συμφέροντα  και τη δόξα, no matter what.

Ανυπεράσπιστοι άνθρωποι στην αρένα της τηλεθέασης και του κέρδους.

Πυροδότηση εκρήξεων δημιουργώντας ψευδαισθήσεις χωρίς κανόνες ηθικής, αξιοπρέπεια, μέτρο και πραγματική προστασία της ανθρώπινης αξίας.

Σας θυμίζει κάτι;

Μια εξαιρετική σειρά, κατά τη γνώμη μου, που κάποια στιγμή αξίζει να τη δείτε.

#seriesILove

 

Charlie Skinner Jeff Daniels Mackenzie McHale series Will McAvoy δημοσιογραφία τηλεθέαση τηλεοπτική σειρά